راهکارهای توسعۀ مسکن در شهرهای کوچک، مطالعۀ موردی: شهر خُمام در استان گیلان

بیان مسئله: در برنامه‌‏ریزی توسعۀ مسکن، رویکردی جامع نیاز است که همۀ عناصر و اجزای مؤثر را لحاظ کند، روابط بین آن‏ عناصر را مشخص کند و در نهایت مجموعه‏‌ای از راه‌‏حل‏‌های مختلف با تعیین اولویت‏‌ها ارائه دهد. انتخاب و بررسی مکانی که مسکن و محیط‏‌های مسکونی جدید در آن ساخته شود یکی از اجزای این رویکرد جامع است. بنابراین ضروری است که ارائۀ راهکارهای توسعۀ مسکن متناسب با «مکان مشخص» باشد، که در این پژوهش «مکان مشخص» شهرهای کوچک است. هدف: این مقاله در پی ارائۀ راهکارهایی برای توسعۀ مطلوب مسکن در شهرهای کوچک، با توجه به نقش این شهرها در تعادل سیستم سکونت‏گاهی منطقه، در فرآیند تدوین برنامه‌‏ریزی جامع مسکن است. روش تحقیق: در این پژوهش در بخش تبیین مفاهیم از روش استدلال منطقی و در بخش ارائه راهکارها از روش تحلیلی-توصیفی بهره گرفته شده است و همچنین برای جمع‌‏آوری داده‏‌های پژوهش از شیوه‌‏های اسنادی و بررسی‏‌های میدانی استفاده شده است.نتیجه‏‌گیری: توسعۀ متناسب در بخش مسکن توسعۀ پایدار شهرهای کوچک را به همراه دارد و نقش آن‏ها را در فرآیند توسعۀ منطقه‏‌ای تقویت می‏‌کند. این پژوهش نشان داد در روندی مشخص، با بهره‏‌گیری از اصول معماری بومی، می‏‌توان راهکارهایی برای توسعۀ مناسب مسکن تدوین کرد. این راهکارها به چهار دسته فرم، عملکرد، فضا و مصالح و ساخت قابل‌‏تقسیم‌‏اند.